Οι 15 καλύτερες ταινίες του Ελληνικού Κινηματογράφου
Σύμφωνα με τους ex officio “αρμόδιους” να αποφανθούν γι’ αυτό, την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, οι καλύτερες Ελληνικές ταινίες -όλων των εποχών- είναι:
1. «Ο Δράκος» του Νίκου Κούνδουρου
2. «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού
3. «Ο Θίασος» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου
4. «Η Φωτογραφία» του Νίκου Παπατάκη
5. «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη
6. «Η Κάλπικη Λίρα» του Γιώργου Τζαβέλα
7. «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη
8. «Η αναπαράσταση» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου
9. «Γλυκειά συμμορία» του Νίκου Νικολαΐδη και «Η Εαρινή σύναξις των Αγροφυλάκων» του Δήμου Αβδελιώδη (ισοψήφισαν) και
10. «Καρκαλού» του Σταύρου Τορνέ
Αυτά “αποφασίσθηκαν” τον Νοέμβριο του 2006. Από τους κριτικούς του ελληνικού Κινηματογράφου. Από τους ίδιους που οδήγησαν “μια γενιά στα πιο βαθιά χασμουρητά”. Ωραία.
Δεν αισθάνομαι καμιά ντροπή (ούτε ενοχή) να δηλώσω ότι δεν συμφωνώ καθόλου μ’ αυτήν την κατάταξη. Χέστηκ’ η φοράδα στ’ αλώνι, θα μου πείτε, αλλά έχω το δικαίωμα να έχω τα δικά μου γούστα.
Την “Εαρινή Σύναξη κλπ” δεν την έχω δει. Από τις υπόλοιπες μου αρέσουν “Το Ρεμπέτικο” και η “Κάλπικη Λίρα”. Η “Ευδοκία” και “Ο Θίασος” έχουν μερικές υπέροχες στιγμές αλλά, κατά τα άλλα, δεν αντέχω να τις δω ολόκληρες. Οι υπόλοιπες είναι, κατά την γνώμη μου, είτε απίστευτα βαρετές (Αναπαράσταση, Καρκαλού) είτε υπερτιμημένες και κακότεχνες (Στέλλα, Δράκος) είτε σκέτες μαλακίες (Γλυκειά Συμμορία). Έχω την αίσθηση ότι παραλίγο να έβαζαν μέσα και τους “Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας” (κατ’εμέ, το αποκορύφωμα της μαλακίας του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου).
Θα ήθελα να υποβάλω στο παγκόσμιο κοινό τη δική μου λίστα με τις 15 καλύτερες Ελληνικές ταινίες, με βάση ένα απλό κριτήριο: ταινίες που ξαναβλέπω με μεγάλη ευχαρίστηση.
έχουμε και λέμε λοιπόν (κατά σειρά προτίμησης):
“Τζένη, Τζένη”. Η πιο δροσερή ταινία του Ελ.Κινηματογράφου με Τζένη Καρέζη, Κωνσταντάρα, Παπαγιαννόπουλο, Μπάρκουλη.
“Κάτι κουρασμένα παλικάρια”, με Κωνσταντάρα, Παπαγιαννόπουλο, Ξαρχάκο. Η καλύτερη κωμωδία.
“Υπάρχει και Φιλότιμο”, με τον Κωνσταντάρα. Είναι αυτή με τον Μαυρογιαλούρο. Εξαιρετική αν και ολίγον φιλοχουντική (πράγμα που, νομίζω, δεν έχει αναλυθεί επαρκώς).
“Δεσπονίς Ετών 39″ με τον Λογοθετίδη. Συγκινητική και υπέροχη.
“Το Ρεμπέτικο”. Να και μια ταινία -η μοναδική- που περιλαμβάνεται και στη δεκάδα των κριτικών. Μακράν η πιό καλοφτιαγμένη ταινία του Ελληνικού κινηματογράφου. Και με αυθεντικά ελληνικό θέμα
“Λούφα και Παραλλαγή” του Περράκη. Η πρώτη ταινία(1984) της σειράς. Το έχουμε φάει στη μάπα τελευταία αλλά παραμένει η καλύτερη Ελληνική ταινία μετά το ’70. Αληθοφανέστατη, κάτι πολύ σπάνιο για τις νεότερες ταινίες.
“Ο Ηλίας του 16ου”, με Χατζηχρήστο, Παπαγιαννόπουλο, Βέγγο. Απολαυστική.
“Μια ζωή την έχουμε”, με το Δ.Χορν. Είναι αυτή που είναι ταμίας σε μια τράπεζα και βουτάει 1 εκατομμύριο από το ταμείο.
“Σάντα Τσικίτα” με το Λογοθετίδη. Όπως όλες οι ταινίες του Λογοθετίδη, μια υπέροχη ηθογραφία με εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, δουλεμένες και στρωμένες από πριν στο σανίδι, μιάς και όλες υπήρξαν προηγουμένως θεατρικές επιτυχίες.
“Ο Ατσίδας”, με Ηλιόπουλο, Λάσκαρη, Ζερβό. (“είμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε”)
“Μανταλένα”, με την -γιατί όχι- Αλίκη Βουγιουκλάκη. Αιγαιοπελαγίτικη αύρα, με ωραία μουσική, κεφάτη.
“Η γυνή να φοβείται τον άντρα” του Τζαβέλλα, με Κωνσταντίνου, Κοντού.
“Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες”. Με Ηλιόπουλο, Χατζηχρήστο.
“Βίος και Πολιτεία” του Περράκη. Πρωτότυπη, σύγχρονη κωμωδία.
“Οι θαλασσιές οι χάντρες”. Άλλη εξόχως δροσερή ταινία με Λάσκαρη, Γεωργίτση , Βουτσά κλπ. Του Δαλιανίδη (κόκκινο πανί για τους κριτικούς).
Αυτές είναι για μένα οι 15 καλύτερες. Ήθελα να προσθέσω κι άλλες αλλά η λίστα θα γινόταν ατέλειωτη. Θα ήθελα να χωρέσω 2-3 ακόμα του Λογοθετίδη, κανα δυο της Βλαχοπούλου, τρείς-τέσσερις ακόμα του Ηλιόπουλου (“Θανασάκης ο πολιτευόμενος”, “Ζητείται ψεύτης” ), το υποτιμημένο “Ο εαυτούλης μου” με τον Κωνσταντάρα, το “Δόλωμα” με τη Βουγιουκλάκη, το “Δεσπονίς Διευθυντής” με την Καρέζη, την “Κόμησσα της φάμπρικας” με Ληναίο-Φόνσου, την “Κάλπικη λίρα”, “Το Στραβόξυλο” με Γκιωνάκη, Τσούκα, την “Καφετζού” και τη “Θεία από το Σικάγο” με τη Βασιλειάδου. Ίσως σε μιά άλλη λίστα, αργότερα.
Κυρίως κωμωδίες λοιπόν. (Γιατί όχι; ποιος θέλει να ξαναβλέπει στενάχωρες και κακοφτιαγμένες ταινίες;) Και πολύς Κωνσταντάρας, Ηλιόπουλος, Λογοθετίδης (αλλά όχι Βέγγος. Συγγνώμην, μου είναι συμπαθής, αλλά δεν πάω με τίποτα τις ταινίες του). Και οι περισσότερες παλιές. Αλλά ποια νεότερη να προσθέσω; Τον “Οργασμό της αγελάδας”; Όχι οτι ο παλιός Ελληνικός κινηματογράφος δεν είχε απερίγραπτες φόλες αλλά είχε και μερικά διαμάντια. Αν δεν υπήρχε το εμπόδιο της γλώσσας και η -δικαιολογημένη- εμμονή να βάζουν στο άσχετο σφήνες με μπουζούκια, πολλά από αυτά τα φιλμ θα είχαν και διεθνή επιτυχία (κάποια παίχτηκαν πάντως και έξω).
Ευπρόσδεκτη κάθε υπόδειξη για να συμπεριληφθούν και κάποιες άλλες ταινίες (εφόσον, απαραίτητα, πληρούν το κριτήριο που έβαλα). Ότι θα υπάρχουν διαφωνίες για τη λίστα, δεν το συζητώ, αλλά δεν πειράζει.
